De Aankomst

Kallista sprong uit de bus en trok haar koffer mee naar de deur. Ze zette hem in de gang en keek rond. Er waren veel kinderen en een paar begeleiders riepen wat. Ze ging zitten tegen een muur en keek rond. Het was nu saai en ze kende helemaal niemand. Ze zweeg en keek wat naar haar koffer.

David kwam rustig van de bus af. Opeend kwam er een hele horde kinderen naar hem toe.
"David"hoorde je uit alle kinder monden. Hij glimlachte event.
"Heey hoe lang is het niet geleden dat ik jouw zag"zei hij tegen een kleine hjongen.

Oliver kwam van de bus gestapt en zodra hij zijn koffers had genomen, keek hij even rond. Hij was nog nooit op een zeekamp geweest, hij was best benieuwd hoe het er zou zijn.

Een strandbuggy kwam aanrennen. Het was een blauwe met daarachter een twee surfplanken. Op de passagiers stoel ruste een tas, een simpele tas om alles in te duwen. Kyle opende zijn deur en stapte uit het auto. Daarna greep hij zijn tas. Deze gooide hij met een handzwaai over zijn schouder. Hij snoof de lucht op en liep naar het groepje. Hij droeg zelf een blauw shirtje met daarop de tekst:"Surf king". Surfen was namelijk zijn grooste hobby op zee maar ook skimboarden en andere watersporten likte hij zijn tanden bij af. Hij knikte naar de mensen en ging er bij staan. Hij deed de hand waarmee hij niet zijn zak vasthield over zijn schouder in zijn zwembroek zak. En keek eens rond. Zijn zwembroek had hij dus als gewone broek aangetrokken. Lekker makkelijk en toch handig, zeker met zo een zonnetje. Het was een blauwe zwembroek met bloemtjes achtig patroon. Één van zijn lievelings zwembroeken, veel gewone broeken had hij dan ook niet bij...

Daarna keek hij op zijn horloge, redelijk op tijd. Dus hij was gelukkig optijd vertrokken! Hij was tevreden. Zijn horloge was waterdicht en had een zwarte look. Een echte sportwatch. Dat moest ookwel want hij had nog al de neiging iets te vergeten aftedoen voor het surfen! Daarnaast droeg hij een armbandje aan de andere arm/pols. En een houten ketting met kokonosspul, nouja het zag er hout uit kwam Kyle altijd tot de conclusie...

Kallista keek rond en zag al 2 jongens die iets ouder dan haar waren. Niet veel, meestal 1 a 2 jaar. Ze zuchtte even en blezef rustig tegen de muur zitten. Zwijgend en starend naar haar koffer. Ze had neit echt een idee wat ze moest doen nu. Ze keek naar de begeleider die vast wel een opdracht zou geven.

David die met de kinderen bezig was glimlachte kort bij de begleider.
Hij porde de kinderen speels en keek hun aan. Enkele trokken speels zijn muts af maar gaven ze weer terug. Hij glimlachte. "Wel jongens ik heb jullie gemist en jullie mij zie ik"zei hij en porde nog een jongen.

Sharon kwam met een grote tas om haar schouder de bus uit gestapt. Ze keek omzich heen met een dromerige blik. Ze kende helemaal niemand en af en toe leefde ze gewoon in haar eigen wereldje waar door ze totaal niet oplette. Ze schudde haar hoofd toen een keer en keek omzich heen. Ze kende hier gewoon echt niet niemand.. Ze was hier ook met tegenzin heen gegaan. Haar ouders hadden haar hier naartoe gestuurd omdat ze vonden dat Sharon socialer moest worden. Ze vondt dat zelf totaal niet maarja. Ze liep een paar meter van de bus weg en bleef toen staan. Ze liet haar tas van haar schouder afgleiden en zuchtte even diep terwijl ze de kinderen en begelijders bekeek.

"Haha, aan het einde van het kamp heb je die muts niet meer."Zei Kyle met een vriendelijke glimlach tegen David. Hij keek eens rond, het was al best druk."Jongens, zullen we maar eens kijken of we die zware tassen kunnen dumpen?"Vroeg Kyle met een glimlach aan de groep terwijl hij naar wat sleutels zocht die hij als begleider had gekregen voor zodat hij tenminste overal aankom. Daarna keek hij nog naar wat kinderen die afscheid namen van hun ouders. En wachte eventjes op nog wat reacties en mensen die kwamen. Of voor als een ouder nog snel iets moest vragen, want tja die waren allemaal doodsongerust! Terwijl dat echt niet nodig was, alleen Kyle had al een goede cursus ehbo gevolgd dus dat zat dik in orde!

Kallista zuchtte even en stond maar op. Ze keek rond en nam haar koffer al vast. Ze keek zwijgend even naar de anderen en dan naar de begeleider. Ze vond het niet echt zo fijn dat ze niemand kende. Als je al wel iemand kende ging het sneller maar dit was echt niet leuk.

Sharon keek nog steeds wat in het rond en wachtte op iets, op wat wist ze zelf eigenlijk ook niet meer. Misschien wachtte ze op een reactie van de begeleiders dat ze iets gingen doen ofzo. Of misschien wachtte ze op iemand die zo sociaal was om haar te begroeten al verwachtte ze dat tweede totaal niet. Ze zuchtte eens diep en staarde wat naar haar tas. Misschien moet ik is iets tegen iemand gaan zeggen? Gewoon gedag zeggen is toch niet zo moeilijk.. ach wie houd ik voor de gek, ik kan nauwlijks iemand aankijken of m'n kop wordt al helemaal rood.. dacht ze droogjes.

David keek hem aan en glimlachte. "Ga maar naar je ouder"zei hij tegen de kinderen. Ze liepen dan ook naar hun ouders. Hij stond op met zijn sport tas op zijn schouder. "Ik zal ze wel bijhouden en anders heb ik er nog andrer bij"zei hij tegen hem en glimlachte eventjes. Hj keek naar het volk dat hier was.Genoeg volk voor nu. En genoeg kinderen om te voorzien vvoorzien van fun.

"Oké dan, laten we maar even onze spullen opbergen. Dan gaan we maar naar de sassen."Zei Kyle die naar de richting wees."Dan zijn onze spullen veilig zat, dan gaan we daarna we een beetje kennis maken. Dan weet je ook bij wie je in de groep zit!"Vervolgde Kyle zijn preek. Daarna pakte hij een bordje, wat hij alvast van te voren had neergelegd en zette het neer om zo laatkomers eventjes de weg te wijzen. Aangezien hij kon voorstellen dat iedereen eerst even zijn spullen kwijt wilden. En Kyle begon daarna te lopen naar de sassen.

Kallista keek op en liep achter de anderen aan met haar koffer. Ze zweeg en keek even rond naar de anderen die al wat aan het praten waren. Ze zuchtte evn en liep snel verder. Ze volgde iedereen naar de sassen

David keek even naar de kinderen en glimlachte. Hij nam zijn tas goed vastn en volgde de menigte naar de sassen. Hij vond het wel geinig aangezien Kyle zijn broer was. Maar niet iedereen wist dat en dat hoefde ook niet. Hij liep samen met zijn kleine vriendjes naar de sassen.

Oliver volgde de rest. Hij keek even naar Kallista en Sharon. Snel liep hij zeulend met zijn koffer achter de rest aan.

Sharon keek op en pakte haar tas op. Ze zag nog een meisje lopen met een koffer van ongeveer haar leeftijd en glimlachtte lichtjes. Waarna ze naar de andere keek en vervolgens achter hun aanliep.