Bij de Sassen.

Kyle stopte bij de sassen en legde hun werking uit. Daarna begon hij over vlug wat regels van het kamp waarna hij de kinderen hun gang liet gaan. Ze mochten even doen wat wilden, als ze maar hun spullen netjes opbergde en later bij het strand melden voor een algemeene kennismaking. Daarna liep Kyle naar David."Jij let ook wel even op wat kinderen hè."Zei hij tegen David met een glimlach en een schouderklopje waarna hij doorliep en keek of de kinderen het lukte hun spullen optebergen...

"Tuurlijk"zei hij tegen hem. Hij hield een kleine jongen om zijn spullen op te bergen en deed dan zijn sas vast. "Jij lijkt me wel leuk genoeg,heb je hier al veel vriendjes"zei hij tegen de jongen. Omdat de andere knderen zagen oe David de nieuwe jongen hielp namen ze hem op in hun groepje. David glimlachte kort en beelf even staan om naar de kinderen te kijken.

Kallista liep rustig achter ze aan en bergde haar spullen op. Ze keek nog even naar een foto van haar kat die voor het kamp gestorven was Ze zuchtte en ging buiten op een bankje zitten Ze keek stil naar de anderen

Oliver zette zijn bagage weg in een kluisje. Hij keek even rond. Zelf zei hij niet al te veel. Hij zou wel kennismaken later. Hij zuchtte en deed zijn kluisje op slot. Hij liep toen naar hetzelfde bankje waar Kallista op zat. Hij ging ook zitten.

David zag een meisje aleen zitten en liep naar haar toe. Hij ging naast haar zitten en keek haar aan. "Hey wat is er"vroeg hij kalm aan haar" Hij keek even naar de meisjes die jonger waren als hem en ze zagen groen van jaloezie omdat hij bij het meisje zat. Hij keek haar aan en wachte af.

Aaron kwam aanlopen. Hij keek naar Kyle."Hé, sorry. Had me een beetje verslapen maar gelukkig kan het nu beginnen."Zei hij terwijl wel Kyle een hand gaf. Hij had een breede glimlach op terwijl hij naar de mensen keek. Zo eindelijk weer eens op kamp. Hij had er zin in en begon gelijk met wat kinderen te praten waarna hij liep naar Oliver."Hey, jij zit in groep 13 toch?"Vroeg hij met een glimlach aan Oliver, net begonnen en hij voelde zich nu al thuis!

Kallista keek op en zweeg even. Ze keek naar de jongen die bij haar kwam zitten en dan naar de andere jongen. "Hoi, oh niets hoor" zei ze zacht tegen hem. Ze glimlachtte kort en keek rond, daarna weer naar de twee bij haar

"Zeker"zei hij vriendelijk tegen haar. "Ik ben trouwens David"zei hij.
Hij glimlachte kort en keek even naar Oliver. "Weet je maak wat kennis met de andere ik zie je later wel weer"zei hij tegen haar. Hij stond op en zag Aaron. Hij glimlachte even.
"Laatkomer"zei hij met een kleine grijns.

"jep in groep 13"zei Oliver en hij glimlachtte "ik ben Oliver jullie?". Nu eenmaal het ijs gebroken was zou hij toch iets moeten zeggen om niet asso te lijken, want dat was hij totaal niet.

Sharon kwam aangelopen en borg haar spullen op. Ze keek toen even in het rond en liep naar een ander bankje toe. Ze ging erop zitten en staarde wat dromerig voor zich uit. Ze snapte werkelijk niet hoe haar ouders haar dit konden aan doen. Ze keek kort vanuit haar ooghoeken naar een ander bankje en zag dat daar een aantal mensen zaten. Ze zag ook het meisje dat ze gezien had. Ze zuchtte even en staarde toen maar weer wat voor zich uit.

Kallista knikte zacht naar hem en keek hem na. Ze keek dan naar de andere. "Ik ben Kallista" zei ze stil en zacht terwijl ze weer even rond keek en een ander meisje zag van haar leeftijd. Ze keek weer naar de anderen en zweeg

"Je zegt ook niet veel hé Kallista?"zei Oliver met een plagerig toontje. Hij grijnsde even breed en keek toen naar Sharon die wat verderop stond. Hij glimlachtte naar haar.

Kallista keek hem aan en keek even kwaad. Ze grinnikte daarna en duwde hem, niet te hard. "Zwijg" zei ze grijnzend. Ze keek even rond en rekte haar uit. Daarna keek ze weer naar Oliver

Oliver moest lachen en wreef even hevig in Kallista's haar "waarom zou ik?". Hij keek Kallista geamuseerd aan. Hij keek toen even naar de rest en dan porde hij haar onopvallend.

"Ik ben de enige echte Aaron."Zei Aaron met een dikke grijns."Leuk je te ontmoeten."Zei Aaron met een knik waarna hij zich draaide naar David."Hé, coole mensen komen altijd wat later."Zei Aaron met een grijns terwijl hij naar David wees. En daarna naar hem toe liep om een hand te geven."En hoe gaat het met jou jongen?"

Kallista gromde. "Stop!" gilde ze. Ze wilde net haar haar juist leggen toen ze opzij sprong. Ze keek Oliver aan en gromde weer. Ze stond op en legde haar haar goed. "Stoppen" zei ze iets kwaad maar ook wel wat met plezier in haar stem

" en waarom?"zei Oliver plagerig. Hij plaagde graag mensen en dan vooral meisjes. Hij grijnsde breed en hielp met haar haar goed te leggen "zo beter?". Hij glimlachtte vriendelijk.

Sharon keek weer even naar het groepje en zag Oliver naar haar glimlachen. Ze glimlachtte even lichtjes terug en keek toen maar weer weg. Voor dat ze een rood hoofd zou krijgen. Misschien was ze toch te verlegen of ze had gewoon faalangst. Dat was dan waarschijnlijk ook de reden geweest dat haar ouders haar hier naartoe hadden gestuurd. Terwijl ze nog steeds rustig op het bankje zat zette ze haar ellebogen op haar knieén en ondersteunde ze haar hoofd met haar handen.

Kallista duwde hem weg. "Afblijven jij" zei ze grijnzend. Ze rekte haar even uit en keek rond. "Wie gaat er mee voetballen of basketten?" vroeg ze rustig aan hun. Ze wist dat de meesten nooit wat deden maar miss

"ik ga even hallo zeggen tegen dat meisje wat verderop"zei Oliver en hij stond recht "ik kom zo wel"zei daar achter met een knipoog. Hij liep naar Sharon toe en glimlachtte "Hay ik ben Oliver jij?". Hij vond het niets als er een meisje dacht dat ze een buitenstaander was. Hij kon het wel met iederen vinden.

Kallista knikte en gaapte even. Ze keek rond en wachtte tot iemand mee zou gaan voetballen of wat anders. Ze liep even heen en weer en ging maar weer zitten. Ze rekte haar weer uit en wachtte rustig af

Sharon keek naar de lucht en probeerde vormen in de wolken te vinden ineens hoorde ze een stem vlakbij haar en ze ging recht zitten. Ze plaatste haar handen naast haar benen en keek op naar wie het was. Ze zag dat het de jongen was die ook naar haar geglimlacht had. ''hey..'' zei ze lichtjes zacht. ''ik ben Sharon'' antwoorde ze daarna wat rustiger. Ze moest altijd eerst even wennen als ze met vreemden ging praten. De jongen leek haar iniedergeval wel aardig.

"aangenaam Sharon... waarom kom je niet gezellig bij ons zitten?"vroeg Oliver daarna. Hij glimlachtte vriendelijk naar haar. Hij streek met zijn hand door zijn donkerbruine haar en keek toen weer naar Sharon.

Kallista schudde haar hoofd en stond weer op. Ze had geen zin om op antwoord te wachten. Ze liep rustig naar de speelplaats. Daar kon ze met de anderen rustig voetballen of wat anders doen

Ze luisterde rustig naar wat hij zei en hoorde toen zijn vraag. Ze knikte even en stond toen op. ''is goed..'' zei ze kalm, teminste ze klonk kalm. Maar haar hart bonste als een gek in haar borst en ze was echt zenuwachtig. Ze wist natuurlijk niet hoe de andere op haar gingen reageren.